مسئله 1309- مسافرى كه بايد نمازهاى چهار
ركعتى را در سفر دو ركعت بخواند، نبايد روزۀ ماه مبارك رمضان را بگيرد و مسافرى كه
نمازش را تمام مىخواند، مثل كسى كه شغلش مسافرت يا سفرِ او معصيت است، بايد در
سفر روزه بگيرد.
صفحه 198
مسئله 1310- اگر غير روزۀ رمضان روزۀ معيّنِ
ديگرى بر انسان واجب باشد، مثلاً بهواسطۀ نذر يا غير آن، بهتر است در آن روز
مسافرت نكند، و اگر در سفر باشد، لازم نيست قصد كند كه ده روز در جايى بماند و آن
روز را روزه بگيرد.
مسئله 1311- اگر نذر كند روزه بگيرد و روز آن
را معيّن نكند، نمىتواند آن را در سفر بهجا آورد. ولى اگر نذر كند روزِ معيّنى
را چه مسافر باشد يا نباشد روزه بگيرد بايد آن روز را گرچه مسافر باشد، روزه
بگيرد.
مسئله 1312- مسافر مىتواند در سفر روزۀ
مستحبّى بگيرد و نيازى به قصدِ ده روز يا نذر هم ندارد.
مسئله 1313- كسى كه نمىداند روزۀ ماه مبارك
رمضانِ مسافر باطل است، اگر در سفر روزه بگيرد و در بين روز مسئله را بفهمد،
روزهاش باطل مىشود، و اگر تا مغرب نفهمد، روزهاش صحيح است.
مسئله 1314- اگر فراموش كند كه مسافر است يا
فراموش كند كه روزۀ مسافر باطل مىباشد و در سفر روزه بگيرد، روزۀ او باطل است.
مسئله 1315- اگر روزهدار بعد از ظهر مسافرت
نمايد، بايد روزۀ خود را تمام كند، و اگر پيش از ظهر مسافرت كند، وقتى به حدّ
ترخّص برسد، يعنى ديوار شهر را نبيند يا صداى اذان آن را نشنود، مىتواند روزۀ خود
را باطل كند.
مسئله 1316- اگر مسافر پيش از ظهر به وطنش
برسد يا به جايى كه مىخواهد ده روز در آنجا بماند، چنانچه پيش از ظهر به حدّ
ترخّص برسد و كارى كه روزه را باطل مىكند انجام نداده باشد، بايد آن روز را روزه
بگيرد.